Bidatz Villanuevak 12-14 urtekoentzako 2007ko Iruñeko Ipuin lehiaketa irabazi du  

OROITZAPENAK

Bidatz Villanueva (12L)

  Eskuan egurrezko pipa zuela eta atorra laukiduna soinean, garai haietan unez une gertatutako oroitzapen latzetan barna, oraindik bidaiatzen jarraitzen zuen. Telebistari begira zegoen harez geroztik zenbat gauza aldatuak ziren pentsatuz, bere bizar luze eta zuria goitik behera laztantzen ari zela.

Kea bota zuen ahotik erretzaile amorratua bailitzan, eta astiro, begirada sutondo gaineko argazkian, hutsari so egiten balego moduan galdu zitzaion, norbaitek denbora gelditu balu bezala. Neska ederra azaltzen zen, soineko xume batez jantzirik eta izkina batean maitasunez idatzitako “ Nire Bixente kuttunarentzako, bihotz-bihotzez, Kattalin”.

  “Kattalin… Hura bai emakume ausarta! Edozeri aurre egingo liokeena. Baina, zergatik hain mundu krudelean bizi behar? Gupidarik gabeko pertsonek gehien maite duzuna kentzen dizute, barrutik suntsitu arte bakerik ez duzula izango erakutsiz eta azkenean hiltzea ere ez zaizu axola”.

  Hau guztia sentitzen zuen Bixentek, Kattalin kendu ziotenetik. Irri samin batekin, emakumea hurbil nabaritu nahian, argazkia bularrean estutu zuen. Balkoira atera eta besaulki batean eseri zen, irudia askatu gabe.

“Egun ederra, bai!” esan zuen bere golkorako zeru argitsuari erreparatuz. “Oxala Kattalin hemen balego!” eta eztarrian korapiloa sortu zitzaion.

Pipa erretzen jarraitu zuen. “Ene bihotza! Nola maite zintudan! Bigarren mundu gerra gogorra izan zen, noski… Gurasoak galdu nituen eta senide gehienak…eta zu”. Arnasa sakonki hartu zuen. “Gogoan dut ezagutu zintudan garaia. Guda bukatutzat eman zutenean hogei urte nituen eta denbora hartan guztian galdu nuena berreskuratzeko grina nuen, bizitzaz aldatzeko beharra eta neure haurtzaroa atzean uztekoa.

Egun batean hor barna nenbilela euri zaparrada batek harrapatu ninduen. Noraezean korrika hasi eta herri batera iritsi nintzen. Nonbait babestearren, zuhaitz baten azpian geratu nintzen dardarka. Orduan agertu zinen zu. Irribarre goxo batez, zure jokaera umilaz, euripean eskua luzatu zenidan konfiantza guztiz, zeure etxean logela utziko zenidala esanez. Hasieran, hitz barik gelditu nintzen esker onez onartu nuen proposamenagatik. Hain bihotz oneko emakumea!. Une batzuk geroago, zure eskutik helduta nengoen, zuk aurrerantz tira egiten zenuela.

Egunak pasa ziren, asteak, eta nik han jarraitu nuen zure abegikortasuna aprobetxatuz. Gure harremana handiagotzen ari zen eta bai eta zurekiko nituen sentimenduak ere. Hain zinen ona nirekin!…  Zure ausardiak eta izateko era egiazaleak arrobatu ninduen. Zure edertasuna bestelakoa zen. Buruan zintudan gau eta egun eta goizero ikusten zintudanean, azaldu ezin dudan sentsazio bat nabaritzen nuen.

Behin negarra entzun nuen eta urduri,  zerbait gertatu zitzaizulakoan zure bila irten nintzen. Sukaldeko aulki batean aurkitu zintudan eta eskuetan, zure aitak, batek daki nora joan zenean, utzi zizun urrezko bitxia. Zuregana hurbildu nintzen, apur bat harriturik, eta lasaitzeko asmoz, besoetatik heldu eta zutik jarri zintudan, aurrez aurre gelditu ginelarik.

Eta bat-batean, ohartu gabe, muxu lehiatsu batean murgildurik geunden zu neure besoen artean zintudala. Oh! Zein une ederra hura! Hitzez ezin adierazi zer sentitu nuen!

  Hainbeste maite zintudan! Inoiz uste baino gehiago egon nahi izan nuen zurekin, ene laztana. Zoriontsu nintzen, oso zoriontsu.

Baina hark guztiak, gutxi iraun zuen, pertsona bihozgabe haiek nire ondotik aldendu zintuzten arte, hain zuzen. Nork esango ote zidan udako gau hura zurekin egongo nintzen azkena izango zela?

Zu ikusten zaitut, gona zuria, kamiseta urdina eta ile luze nahasiaz, bi soldaduk kamioi batean nola sartzen zintuzten eta zuk, burua biratuz, aurpegi xarmagarri harekin, malkoek begiak estaltzen zizkizutela, zenbat maite ninduzun oihukatu zenidan eta nik, frustrazioan hondoratuta, soilik zure izena esateko indarra izan nuen. Kamioia bazihoan, eta Kattalin ez nuen berriz ikusiko, oroitzapen hutsa izango zen munduan gehien maite izan nuen neskatxa.

Zulo beltz baten irteera aurkitu ezinik nengoen, oraindik gertatutakoa sinistu ezinik eta neure buruari galdezka gizon haiek zergatik eraman zintuzten, zergatik zu aukeratu behar… Baina handik denbora gutxira ulertu nuen”.

  “Esadazu Kattalin, zuk, zauden lekutik zaudela, uste al duzu zure aita bigarren mundu gerran, etsaien kolaboratzaile izatearen gainetik zegoela gure maitasuna?  Nire familia hil zuenen aldekoa zela jakin nuen, beste guztiak bezain hiltzaile petrala, izaki odol galdu baten modukoa, zeukana baloratzen ez zuena eta koldarkeriaz edo, nazi zikin haien aliatu bihurtu zen. Jarraituko genuen elkar?

Inoiz ez dut jakingo sikiera noizbait esango zenidan eta joan zinenean utzi zenidan sufrimendu sakon harekin gelditzea baino, beste aukerarik ez dut”.

  Ilunabarra zen eta kolore gorrixka batek estaltzen zuen arratsaldeko zeru urdina. Han zegoen Bixente, pipa erretzen zurezko besaulkian, oraindik argazkia eskuen artean zuela. Konturatu gabe, begiak negar jario batean itsutuak gelditu zitzaizkion hain oroitzapen mingarrien artean. Kolpe gogorregia izan zen Kattalin galtzea. Egun hartatik aurrera ez zen betiko Bixente izanen. Milaka gauza esan nahiko zizkion eta gogor besarkatu. Bere arimaren zati bat maitatutako emakume harekin joan zitzaion, jaikitzen zenetik oheratzen zen arte hark utzitako zauria sentitzen zuelako bere barnean, inoiz eta inork sendatu ezingo ziona.

Barrura sartu zen eta argazkia txukun-txukun bere betiko lekuan utzi zuen. Bihar beste egun bat izango zen, beste egun bat…